Van Aruba naar Cartagena, Colombia
De Cabo de Vela is in alle rust aan ons voor bij gegaan.
Even buiten Aruba worden we opgeroepen door een andere zeilboot en hier houden we contact mee tot in de buurt van Santa Martha, Colombia.
We hebben ze daarna niet weer gesproken. Zo gaat dat dus; je vaart een stukje op, deelt je ervaringen uit en je gaat weer elk een kant op.
Al hadden we verwacht ze bij Santa Martha te zien, want zij gaven aan daar naar de Marina te gaan. Wij komen tot de ontdekking dat onze Ssb radio kuren heeft. De zee is hier te rommelig voor Joop om op zijn kop in een bakskist te gaan kijken of de tuner het nog wel doet.
Dus besluiten ook wij maar naar Santa Martha te gaan. Door onderlinge afstemproblemen liggen we eigenlijk tot ons beider verbazing in de marina.
Heel vreemd om weer in een haven te zijn. Natuurlijk komt er meteen een agent die het klusje met de autoriteiten voor ons gaat klaren, want zo gaat dat in Colombia. Het kost je hier dan wel 100 dollar in tegenstelling tot de verhalen over Cartagena waar het maar 70 zou zijn.
Enfin het heeft wel weer eens wat zo van je boot te kunnen lopen en naar het sanitair in aanbouw te kunnen gaan. Het wordt erg sjiek als het af is, nu is het nog wat behelpen, maar we kunnen douchen. Joop begint meteen aan zijn zoveelste klus. Alles lijkt goed aan gesloten, dus dat is het probleem niet.
Joop probeert het een en ander, maar hij blijft het alleen doen op een bepaalde frequentie en dan nog maar slecht. Hier is geen ssb monteur dus gaan we door naar Cartagena. In de San Blas zijn geen faciliteiten.
Wat later op de middag lopen we het plaatsje in en vinden het er gezellig, druk en levendig. In tegenstelling tot de marina waar bijna geen bewoonde boten liggen. “s Nachts schiet Joop wakker en maakt zich zorgen dat hij met het proberen meer kapot gemaakt heeft dan er al was. Uiteindelijk valt dat wel mee. De volgende ochtend realiseren we ons dat we nu weg moeten, want er komt slechter weer aan en we moeten de monding van de rivier Magdalena bij daglicht passeren. Er schijnen daar hele boomstammen rond te kunnen drijven.
Het lukt ons om alle paperassen versneld aan boord te krijgen en om tien uur onze tijd vertrekken we. Ja, ja we hebben ons weer eens in de tijd vergist, zodat iedereen op zondagmorgen voor achten al in touw is voor ons.
Waarvoor onze excuses en hartelijke dank. Bij de monding van de rivier zie je de zee grauw worden. We komen er rond vijf uur aan. Het water is woest maar niet te en we staan op de uitkijk voor ronddrijvende troep.
Nou niks dus, weer geluk! Nu we dit ruim bij daglicht gehaald hebben, moeten we vaart minderen om de volgende ochtend bij daglicht bij Cartagena aan te lopen. En dat lukt niet. We doen het tweede rif er in en draaien de fok een eind in en nog gaan we te snel. Minder zeil kan niet, we moeten niet door de golven ingehaald worden. Uiteindelijk gaan we vlak voor Cartagena voor anker om 2 uur ’s nachts. We liggen op de schommel, maar het lukt ons om een paar uur slaap te pakken Om vijf uur vertrekken we weer over een windstille zee.
En om zeven uur zijn we geankerd. Joop is blij dat we toch naar Colombia gaan. Weer een werelddeel er bij. Want helaas doordat er bij Somalië steeds meer piraterij bij kleine schepen plaats vindt, willen wij daar niet meer langs.
Omhoog vanaf Australië via Japan, ziet Joop niet zo zitten.
En wij beide vinden het alternatief van onder Afrika langs wel een hele lange rit worden. Nu neigen we er naar om dit jaar terug te gaan naar Europa en dan na de winter de Middellandse zee in te gaan richting Griekenland en Turkije.
Met name voor Joop is het zwaar om zijn droom om rond te wereld te varen los te laten. Ook ik vind het wel vreemd om niet door te varen. Mijn wens was het niet zo, maar ik had me er wel op ingesteld en ik zie wat het Joop doet.
We hebben de boot volgeladen voor de Pacific en nu gaat het niet door.
We zijn allebei wat van slag door dit besluit.
Ook hier in Cartagena moeten we weer een agent in de arm nemen en kost het geregel ons 60 dollar. Joop belt met Yugo Baya in Nederland en langzamerhand wordt het probleem met de ssb duidelijk. We hebben toch bliksemschade op gelopen indertijd in Curaçao.
Joop heeft daar een knetterend onweer meegemaakt toen hij in november op de werf stond. Andere schepen hadden toen veel schade. Hij heeft daarna de boel wel getest, maar alleen op de nu nog werkende frequentie. We moeten dus een andere tuner, al heeft Joop wel getraceerd wat er kapot is .
Hier is dat echter niet zo makkelijk om te repareren of te vervangen.
Zelfs in Nederland zou dat een probleem kunnen zijn. Tussen de bedrijven door lopen we rond in Cartagena. Ook zijn we hier nog op zoek geweest naar nieuwe accu’s. Op de weg hierheen hebben we veel op de automaat gevaren en vreemd genoeg trekt die ook de startaccu van de motor leeg.
Met moeite lukte het ons toen om de motor gestart te krijgen met behulp van alle accu,s aan elkaar. De accumissie is mislukt. Het leuke van zo’n zoektocht is wel dat je op plekken in een stad komt ,waar je anders niet zou komen.
In Cartagena is nog een deel van de stad, oud uit de Middeleeuwen.
Ten opzichte van Santa Martha zijn ze hier ook meer op het toerisme gericht. Samen met Judy van Quest een Amerikaanse dame, die we nog kennen vanuit Curacao hebben we een heerlijke avond in de oude binnenstad. Zij ligt hier al wat langer, spreekt Spaans en kent de stad een stuk beter dan wij.
We zitten op pleintjes en parkjes met onze meegebrachte wijn en gaan later nog naar café Havanna, waar live muziek is. Een gezellig drukke plek , waar tussen de tafeltjes door gedanst wordt. Het voelt hier veilig genoeg om met zijn drieën terug te lopen om een uur of een.
Tussen de middag hebben we een lunch genoten voor 4000 pesos pp, omgerekend is dat 2 euro pp. En daarvoor heb je dan soep, rijst , bonen, wat sla een kippenbout en een zoetig ietsje. In de supermarkt zijn de prijzen vergelijkbaar met thuis. Het geld is vreselijk wennen. Joop pint 100.000 pesos en is dan weer verbaast dat het zo op is. We zijn hier dus even miljonair.
Overigens kunnen we in het cafetaria van de supermarkt internetten en daar maken we dan ook dankbaar gebruik van. Op de ankerplaats liggen we af en toe vreselijk te schommelen. Er varen taxibootjes af en aan over deze binnenbaai. Sommigen hebben een hekgolf om u tegen te zeggen.
Het water spat dan tot bijna in de kuip. Naast ons ligt de Cornelia, een Australisch schip met Nederlandse bemensing. Mark en Vanessa hadden we al in Curaçao ontmoet en nu liggen we dus tot ons beider verbazing door onze veranderde plannen naast elkaar in Cartagena. Zij hebben problemen met de motor en de navigatie apparatuur.
Joop leeft zich er helemaal op uit en zij zijn er blij mee. We hebben in de San Blas een afspraak met Tom en Thea van Tinto. Helaas kunnen we ze niet bereiken en nu hopen we maar dat ze zich niet al te veel zorgen maken en dat we ze daar nog ontmoeten.
Het is inmiddels al de 21 maart en zij liggen al vanaf de 13 de op de afgesproken ankerplaats. Hoewel we al uitgeklaard zijn gaan we pas woensdag weg, de wind is dan gunstig. Als we niet uitgeklaard zouden hebben kost het ons voor die paar dagen weer 80 dollar. We mogen dan wel 2 maanden blijven. Hoe het hier precies geregeld is, blijft me een raadsel. Je agent bemiddeld.
Het stempel in ons paspoort is weer van een andere datum dan de vertrekdatum op onze reispapieren de z.g.n Zarpe. Het is hier kennelijk niet zo’n ‘big deal’ om later te vertrekken. Ik voor mij vind al die onduidelijkheid vervelend, Joop kan er gelukkig beter tegen.
Voor de foto’s zie: http://picasaweb.google.com/syzeezot