Op weg naar de Balearen.
Op de valreep van ons vertrek komt Maru met Babette en Irwin binnen. We hebben nog net een gezellige avond met elkaar. De volgende morgen gaan we toch weg anders roesten we vast in de haven. Buiten staat er een mooi windje. We kunnen zeilen. Heel vaak is het ’s morgens windstil. Na een paar uur zeilen zakt de wind er uit. Motor aan en verder pruttelen. Gelukkig, na anderhalf uur is de wind weer terug en zeilen we verder richting Cabo de Gata. Wanneer we er voor zeilen krijgen een storm waarschuwing voor dat gebied.
We roepen het kustwachtstation op met de vraag of het voor de zuidelijke regio geldt of ook de noordoost kant van de kaap. Nee het geldt eigenlijk voor de zuidkant en de noordoost kant zou het 4 tot 5 zijn met uitschieters naar 6. Wij varen door, we gaan plat voor het lakentje met een stevige wind. Later gaan er nog een paar reven in, en zeilen we door tot ’s nachts half drie.
Dan valt de wind bijna weg en liggen we behoorlijk te rollen Dus de motor aan en verder. Niet te snel want we willen met daglicht aankomen in Cartagena.
Dat lukt prima. Om half acht varen we de haven binnen. Die ligt aan lagerwal en is erg onrustig. We varen diep de jachthaven in om zo rustig mogelijk te liggen. Als de havenmeester ons ziet zegt hij dat die plekken eigenlijk niet voor passanten zijn. Die moesten voorin op de onrustige plekken liggen maar nu we hier toch zijn mogen we hier wel blijven. Wij blij.
Nu eerst even in bed om te slapen, want daar was nog niet veel van gekomen. Na paar uur rust opgestaan en de stad in met gevoel in mijn hoofd alsof gisteren zwaar ben doorgezakt. Dat zakt gelukkig in de loop van de dag weg. Later ontmoeten we andere zeilers. Ook een stel dat ’s nachts een haven was in gegaan voor rust en die hadden daar de hele nacht liggen stuiteren met harde noordoosten wind. En wij voeren op zee 10 mijl uit de kust en hadden een pittige zuidoosten wind. Tja het kan verkeren.
Het oude gedeelte van de stad is mooi en gezellig. In het midden zijn ze bezig met het restaureren van een Romeins amphi theater, dat ziet er erg goed uit. We zouden kort blijven vanwege de havengelden maar ja het is een mooie stad en er zijn leuke mensen in de haven dan toch maar langer blijven plakken. Als we denken te vertrekken horen dat Maru er aan komt, wachten we nog maar een dagje. Als ze eind van de middag binnenlopen begroeten we ze en komen bij ons langs voor happy hour. Tevens komen Lia en Bert aanrijden die hadden we gisteren al ontmoet. Zij gaan met een ander stel een boot weg brengen naar Mallorca en ze schuiven aan bij het happy hour. En om het kompleet te maken komen Jo-an en Siebe van de Luna nog aanschuiven. Zo is het feest weer kompleet.
Babette en Irwin moeten nog inschrijven bij het havenkantoor en gaan daar heen de mensen van de boot waar Lia en Bert mee gaan zeilen zijn ook aan gekomen en ook zij vertrekken. Met Jo-an en Siebe maken we een gezamelijke maaltijd en hebben we nog een gezellige avond.
7-6-16 het is inmiddels al weer dinsdag een nieuw probleem de lader van elektrische tandborstel is overleden. Op zoek naar een nieuwe en die vinden in plaatselijke Expert zaak, dat voelt helemaal goed. De stad nog weer door gescharreld en zo vliegt de dag weer voorbij.
En dan wordt het weer tijd om te vertrekken we willen naar Formentera, een eiland onder Ibiza. Dit is een nacht door zodat we er ’s morgens aankomen. De tocht was niet super. Eerst een stuk op de motor, toen kregen we een lekker windje. Niet veel maar met de Spinaker gaat het mooi en als we een aantal uren zo gevaren hebben zakt de wind er weer uit. Motor gaat weer aan en blijft de hele nacht ronken pas in de morgen komt er weer wind en kunnen we het laatste stuk zeilen. In de baai bij de haven een anker plek gezocht. We lagen er mooi voor de wind maar werden gek van alle highspeedferry’s die langs scheuren ze komen volgas aan en gooien vlak voor de haven het gas er af met gevolg enorme hekgolven. En niet een maar het vaart er af en aan soms moeten ze voor de haven wachten tot ze naar binnen kunnen.
We willen het eiland bezoeken en als we de haven in varen met de bijboot zien overal grote borden met no dinghi’s afmeren . De haven is niet zo groot dus er kunnen niet veel boten in en havengeld voor ons is 92 euro per nacht, daar wordt je niet blij van. Het gekke is dat er geen mogelijkheid is voor je bijboot, er liggen zeker 40 boten buiten voor anker en die kunnen nooit in de haven al zouden ze het willen. Uiteindelijk varen we naar een strandje vlak de haven en leggen daar de bijboot neer.
We wandelen door het stadje. Het is erg touristisch. Nog erger dan op Terschelling. Een rondtourtje met de bus is ook 10 euro terwijl een lokale bus daar normaal een paar euro kost. We worden er niet blij van en gaan terug naar de boot. Halen het anker op en gaan kijken of er een beter plekje is om te ankeren. Al scharrelend langs de kust vinden geen betere plek en besluiten naar de onderkant van Ibiza te varen met de gedachte dat het daar beter is.
Als we onder de kust van Ibiza varen zien we een prachtige kust met grillige rotsen maar in de baaitjes loopt een vervelende zwel, ieder schip ligt te rollen. En als we een goed baaitje vinden liggen er moorings voor maar liefst 40 euro per nacht. De uitbuiters onder het mom dat het anders het zeegras beschadigd wordt. Elders kosten moorings gewoonlijk 15 tot 20 euro. Als we aan de west kust komen begint het ineens hard te waaien recht tegen. Uiteindelijk vinden we een goed baaitje waar we prettig kunnen liggen en maken kennis met een buurboot met leuke mensen. Zij is Brits en hij Canadees. Ze zijn pas begonnen met het zeezwerven en het bevalt ze goed.
De volgende dag zeilen we naar port San Antoni. Daar is een grote baai, die beshut voor alle winden behalve als er west in zit. We liggen hier een paar dagen en rijden op een scooter Ibiza rond. Een mooi eiland met veel jeugd die vooral showen hoe mooi ze wel zijn, en hoe ze zichzelf onder knoeien met tatoos soms mooi maar meestal afschuwelijk.
Het is inmiddels 13 juni en we zien op de weerberichten dat er slecht weer aan komt. Ook zijn er storm waarschuwingen voor west tot zuidwester storm dan lig daar helemaal verkeerd we informeren bij het haven kantoor voor een ligplaats in de haven dat is slechts 92 euro in juni en in juli 134 euro per nacht. Grapje! We zeilen morgen Valencia, een grote stad, waarvan we via Maru weten dat je daar in een haven kunt liggen voor 21.50 euro. Dat is leuker, maar kost wel 12 uur zeilen voor 80 mijl. Met dikke noordooster vliegen we in noordwestelijke richting naar Valencia. We moeten wel opschieten, want de wind zal naar noorden, later na het westen draaien en dan flink toe nemen tot windkracht 7. We halen het. Zij het met veel water over de boot. Een grote golf gooide mij omver met als toegift een bak zoutwater over me heen, ik was drijfnat.
Als we binnenlopen staan Babette en Irwin ons al op te wachten en helpen afmeren. Wij moeten ons eerst melden bij de Capitanerie. We worden bij hun uitgenodigd voor het eten en dat is erg comfortabel na zo’n stevige tocht. Het is erg gezellig; bijkletsen, eten en dan is het zo maar weer bedtijd.
Woensdag is in dit geval wasdag.
Grote schoonmaak aan boord. Eerst de boot afspoelen. We hebben gisteren zoveel zoutwater overgekregen dat alles is zout en in deze haven mag je de boot afspoelen. Zij frist er flink van op. Daarna de was gedaan dus alles weer schoon en droog. Dat wil wel met windkracht 5 tot 6 dan droogt het snel. De wester “storm” raast over de boot en in de haven is dat erg comfortabel. Later de stad in voor boodschappen. En als ik bij de supermarkt reclames sta te lezen ontdek ik dat mijn linkeroog een wazige vlek heeft. Morgen toch maar op zoek naar een oogarts.
En om murphy echt aan boord te halen, breek ik met nootjes eten een kies af en dan is de ramp compleet. We gaan de volgende dag met de fietsen er op uit. Eerst richting de stad want daar zitten de tandarts en een oogkliniek. We komen de tandarts het eerst tegen, dus vragen of hij tijd heeft? Als ik pijn heb dan kijkt hij wel even, natuurlijk heb ik dan pijn. Hij onderzoekt mijn mond en zegt dan dit ziet er beroerd uit, de kies moet eigenlijk er uit en een stift tand in. Voor slechts 950 euro en veel tijd die ik er nu niet voor over heb. Ik vraag; kun je hem niet voor nood repareren? Dat wil hij wel doen maar dan krijg ik geen garantie. Na een half uur stoeien zit er weer nieuw stuk op. Mijn kies bleek onder de vulling verrot te zijn. De kosten voor nu 59 euro.
Dan gaan we verder op zoek naar de oogkliniek en als we die gevonden hebben komen in de medicimode terecht. Verhaal vertellen, diverse onderzoeken en dan blijkt er een gaatje in het netvlies te zitten. Wat nu, overleg met de doktoren levert het volgende op; hij gaat mij morgen opereren en het gaatje dichten door bevriezing? Om het gaatje te dichten doet hij een bandje om de oogbol om de druk er af te halen. Klingt spannend ik onderga het maar en wil wel graag m’n oog behouden. We moeten nog wel even langs het ziekenhuis voor een bloed en hart onderzoek wat het nodige wachten en fietsen oplevert.
Zo kan er snel een verandering in je leven plaats vinden, en dan moet je wel even goed nadenken. Wat gaan we verder ondernemen? Eerst maar de operatie. We hebben wel overwogen om terug te vliegen naar Nederland maar met dit slechte oog mag jik niet vliegen. Laten we hopen dat het allemaal goed komt.
De volgende dag eind van de middag geopereerd in de kliniek. Er lopen wel acht mensen in de operatie.kamer. Ik wordt helemaal ingepakt alleen het oog mag er bovenuit kijken. Daarna een hoop gedoe en er wordt veel gepraat, helaas alleen in het Spaans. Na een uur en een kwartier kom ik er uit en moet 2 uur wachten voor een inspectie. Het lijkt goed nu drie dagen plat liggen en dan voor controle.
De drie dagen duren eeuwen voor mij, maar dan is het zo ver; op naar de kliniek. In de taxi, die heerlijk de airco aan heeft, merk ik dat de boel niet in orde is. Ik zie door de tocht van de airco vlekken in het oog verschijnen en denk het gaatje is niet goed gedicht, dat is balen.Bij de kliniek aangekomen worden ik onderzocht en daar blijkt dat ik gelijk heb. Het gaatje is niet dicht. Wat nu te doen? Overleg met de arts die mij geopereerd heeft. Ja het is helaas mislukt. Hij biedt zijn excus aan en zegt het gaat soms mis. Het alternatief is een nieuwe operatie. Dan met een laser het netvlies repareren, eerst het vocht uit de oogbol verwijderen dan laseren en dan vullen met gas. Na de operatie vervangt het lichaam het gas door water en dat kan wel twee weken duren. Wat is wijsheid? We bellen nog met de Nederlandse ziektekostenverzekeraar. Daar kennen ze de kliniek, zeggen dat het oké is en dat het vaker gebeurt dat zo’n operatie niet in één keer lukt.
Dinsdag 21 juni
De tweede operatie; om 20.00 onder het mes. Dit keer vind ik het spannender dan de vorige keer, omdat ik nu weet dat het ook mis kan gaan. Daar denk je eerst niet zo goed overna. Deze operatie duurt een klein uur. Het gekke is dat je slechts plaatselijk verdoofd bent en kan zien dat ze binnen in je oog aan werk zijn. Het vocht er uitzuigen en met de laser en een soort pincet aan het werk zijn en dan mag ik terug naar de boot met de taxi. Van mijn leven nog niet zo vaak in een taxi gezeten. De volgende dag mag ik weer terugkomen voor controle. Maar eerst moet ik tot 2 uur in de vroege morgen met mijn hoofd naar beneden blijven zitten. Bij de eerste controle ziet het er goed uit. Advies; acht uur rust op een dag en slapen op mijn rechterzij. Verder niks wat met kracht zetten te maken heeft. Albertien houdt een meer dan stevig oogje in het zeil(?) en is er als de kippen bij als ik, zoals ik mijn levenlang gewend ben, onbewust in de actie schiet. Wat een rolverdeling brrr. We vinden onszelf knap dat we dit samen zonder al te veel irritaties doorstaan. Overigens met veel ondersteuning van onze familie en vrienden via telefoontjes, whatsappjes en sms.
Ook de 24ste bij de tweede controle, lijkt het allemaal goed. Nu bekijkt de arts me die me geopereerd heeft. Hij is tevreden maar zegt daarbij dat het cruciale punt komt wanneer het gas uit het oog gaat en het water terug komt dan moet het netvlies blijven zitten. Dat is een tegenvaller . Moeten we wéér afwachten. Het blijft spannend. Intussen moet ik zitten in een stand; nadenker, dat is hoofd schuin naar beneden en dat 3 uur ’s morgens en 3 uur ’s middags. Dit is een crime voor mij. Gelukkig; afwisselen met op rechts liggen is toe gestaan. In mijn vrije tijd mag ik wandelen En zo kruipen de dagen voorbij met af en toe en een loopje langs de boulevard met een ijsje toe.
Donderdag 30 juni opnieuw voor controle. Het blijft spannend. In verband met de siesta werken ze hier in Spanje vooral ook ’s avonds. Zo doende hebben wij een afspraak om 19.00 uur. De arts onderzoekt mijn oog met allerlei apparatuur. Hij kijkt tevreden en zegt het ziet er allemaal prima uit. Ik wil volgende week als alle gas er uit is nog wel een scan van het oog maken. Maar voorals nog ziet het er allemaal prima uit! Hij heeft er alle vertrouwen in. Nu wij nog. Overigens bij dit consult hadden we via de telefoon contact met Tom en Thea die jarenlang in Spanje gewoond hebben en de taal goed beheersen. Het ging goed, alleen een beetje rommelig.
Ik mag over een week wel gaan zeilen als ik maar niet aan de touwen ga hangen en mijn oog uit de wind houd. Ik moet me nog minstens een maand rustig houden. Maar mee zeilen mag wel, dat wordt nog een klus voor me. Voor nu, kalm aan en een uur rust per dag. Wandelen mag, fietsen niet. Wij zijn opgelucht dat het er weer een stuk beter uitziet voor mijn oog. Nu ik weer wat meer mag, merk ik ook hoe vermoeiend dat is. De hele toestand heeft een grotere impact op ons beider energie niveau dan we hadden verwacht. Daarnaast traant en jeukt het oog en ik mag er niet in wrijven.
Wanneer we nu weer een wandeling langs de boulevard maken is het alsof we vrij hebben. Alsof, ondanks de afspraak van volgende week, de tijd weer van ons is en we weer plannen mogen gaan maken.
Die plannen zien er nu als volgt uit.
Tom, die toch al met mij mee zou varen wanneer Albertien volgens plan naar huis zou gaan, komt via Mallorca naar hier. Hij kan Zeezot ook alleen varen en dat is nu belangrijk. Albertien vliegt na de scan van volgende week naar huis. Tom en ik varen dan tot eind juli in de Balearen rond en daarna weten we het nog niet. Albertien vind het hier erg warm en wil eigenlijk wel langer in Nederland blijven. In onze oorspronkelijke planning zou ik, nadat Tom vertrokken is, nog 2 weken zeilen met Albertien haar zus en partner.
7 juli
De spannende laatste controle bij de Oogarts in Valencia. Ze maken een scan van het oog, doen allerlei metingen en dan komt de uitslag. Het ziet er allemaal perfect uit! Ik mag weer gaan varen en lichte arbeid verrichten. Er worden nog 3 hechtingen uit mijn oog gehaald. We bedanken de arts die er toch maar in geslaagd is dit probleem op te lossen, We kunnen weer op weg! Een pak van ons hart! Het oog heeft nog wel tijd nodig om te herstellen, maar het zal goed komen. Wij helemaal opgelucht dat is fijn om te horen. Inmlddels zijn we drie weken in Valencia. We kwamen hier voor 2 of 3 dagen toevallig terecht maar wat een geluk dat het hier gebeurde met zo’n fantastische kliniek waar ze zo snel en goed geholpen hebben.
Albertien vliegt 8 juli naar huis om af te koelen en haar moeder wordt negentig. Ik ga met Tom zeilen. Eerst naar Ibiza, later naar Majorca en dan beslissen of we verder gaan of terug naar Valencia. Dan kan ik nog even op controle bij de oogarts hier. Misschien laat ik, zeker als het zeilen nog te zwaar valt, de boot voor een maand hier en kom ik in augustus ook naar Nederland. Hebben we samen in September nog weer tijd om de boot naar een winterberging te varen. We zullen zien!