Portugal 2
We hebben mooi geankerd gelegen in de baai bij Alvor. De volgende dag nog doorgevaren naar het plaatsje waar het druk is met andere geankerde schepen. We vinden alle drie ons ankerplekje tussen de zandbanken mooier, daar voelen we ons helemaal thuis.
Na de lunch gaan we naar de grotten bij Lagos. Ik ga samen met Hanne in de bijboot rondtoeren tussen de rotsen en Albertien blijft buiten rondvaren met Zeezot. Het is hier erg druk met rondvaartboten en ankeren op de rotsbodem is ook niet zonder risico. Daarna richting Lagos waar we eerst buiten de ingang ankeren, omdat het erg warm is en in de stad bloedheet. Later ankerop en naar de jachthaven. s’Avonds zwerven we door Lagos. Er hangt een chiquere atmosfeer dan in Albufeira. Na nog een drankje op een terrasje gaan we tevreden terug naar de boot.
We zijn hier de haven ook ingegaan, omdat we morgen een autorit willen maken, Hanne aansluitend op het vliegveld van Faro gaan afleveren voor haar thuisreis en we pikken daar Jannie, een vriendin van Albertien, op die ook een paar dagen met ons mee vaart. We zwerven door het binnenland van Algarve met de auto en dan zie je dat het toerisme zich alleen bij de kust afspeelt en het binnenland voor de Portugezen is.
Onderweg veel kurkeiken en citrusvruchtenkwekerijen. Bij Loulé rijden we even om omdat we een wonderlijk bouwsel boven op de heuvel zien staan. Het is een grote nieuwe kerk naast een prachtig beschilderde kleine antieke. We denken dat het een soort bedevaartsplek is. Er is ook nog een aparte ruimte waar je een waskaars aan kan steken. Het is daarbinnen zo warm dat alle kaarsen krom zakken.
Na twee nachten in de haven van Lagos gaan we weer ankeren. De haven is in het hoogseizoen stevig aan de prijs; 47 euro per nacht. Dat kan wel een keer maar niet voor langere tijd, dat kan bruin niet trekken. We gaan eerst met Jannie de grotten bekijken en varen weer naar Alvor om te ankeren. Het waait inmiddels stevig, maar eenmaal binnen op de rivier liggen we prachtig voor anker. Om ons heen vliegeren tientallen kitesurfers, die met grote snelheden op en neer vliegen en soms spectaculaire sprongen maken, een mooi gezicht.
We gaan verder, al hebben we nog geen vast plan. Maar zien waar de wind ons brengt. Eerst is er een rustig windje maar na verloop van tijd wakkert hij aardig aan en jagen we langs de kust. Het einddoel vandaag wordt Albufeira, want de wind staat niet goed om bij Portimao te ankeren en het zeilen gaat te lekker. Ook hier is ankeren voor ons geen optie, je ligt dan op zee te rollen. Dus weer naar binnen in de jachthaven.
Het blijkt dat ze verschillende tarieven hanteren op het kantoor. Op de vraag of ik lid ben van een internationale zeilclub, richt ik er ter plekke de RDSA (Royal Dutch Sailing Association) op en krijg nu prompt 20 % korting. Dat is gauw verdiend. Nu wordt de prijs wat normaler, 36 euro voor een nacht. Zo dat is prettig geregeld. In de haven lekker douchen en dan weer de stad in waar het barst van de Nederlanders. We worden zelfs in het Nederlands aangesproken door sommige obers. Wij wandelen rond en kijken, pakken een biertje op een terrasje en zien borden met lekker eten voorbij komen. We zwichten en blijven eten in dit restaurant met zeer betaalbare prijzen en uitzicht op zee.
De volgende dag verder naar Culatra, het zandeiland. Ook nu veel ankeraars om ons heen al zijn het er minder dan de 140 van de vorige keer. Er is in ieder geval ruimte genoeg. Er liggen ook nu weer zeker tien Nederlandse schepen waaronder de Bull. De volgende ochtend kleppen we onder bakje koffie bij.
Daarna het eiland uitgebreid bekeken en bij een lokaal tentje geluncht met een toplekker visje en garnituur. Jannie is onder de indruk van de eerlijke simpelheid van dit maal. Vooral de tegenstelling met de eetcultuur in de VS, waar ze een groot deel van het jaar woont is enorm. Daar wordt je bij iedere bestelling gedwongen om uit tig mogelijkheden te kiezen en hier krijg je wat de goede pot schaft. Vervolgens lange stukken over het strand gelopen. Dan kom je versleten terug aan boord. Daar kunnen we rustig bijkomen en gezellig borrelen met Jaap en Alie. Zij gaan morgen richting Lagos om vandaar terug te vliegen naar huis. Het wordt dus onze laatste gezamenlijke avond van dit vaarseizoen.
Ja en ook voor Jannie schiet het al weer op. Ze moet morgenochtend om half zeven vliegen.
Daarom varen we vandaag naar Faro naar een ankerplek aan de rand van de stad. We mogen deze keer de mooring van Pim van Linea oppikken om af te meren, wel zo gemakkelijk. We zeilen er heen, pikken de mooring op en gaan dan met de bijboot naar de stad om die te verkennen. Als we het oude centrum bekijken, zien we een aankondiging staan dat er vanavond een live optreden is. Leuk, maar we kunnen er niet naar toe, want morgen gaat de wekker om 4.00 uur en moet ik Jannie naar de wal brengen.
Het wordt een slapeloze nacht. Het is windstil en de live muziek die een 500 meter bij ons vandaan speelt, klinkt alsof ze op het achterdek staan. Ze gaan door tot 3 uur, we hadden er beter heen kunnen gaan. In ieder geval waren we op tijd wakker maar hadden duidelijk de slaap nog niet uit. Wat een nacht.
En dan vaar ik ’s morgens om 4.30 uur over het donkere water en zoek ik een weg tussen de droogvallende zandbanken door naar de haven om Jannie bij de taxi te af te leveren, die haar naar het vliegveld kan brengen. Dat gaat allemaal goed. Ik ga weer terug met de bijboot, het is inmiddels nog lager water geworden. Thuis duik ik nog maar even het bed in om bij te slapen.
Als we die dag voor de tweede keer opstaan, kijken we nog wel sloom de wereld in. Gelukkig duurt dat niet zo lang want we willen naar een grote supermarkt om inkopen te doen voor de komende dagen. Maar eerst gaan we naar de werf van Bruce waar we willen informeren om de boot te stallen voor de winter. We varen met de bijboot een lang stuk naar de haven over een slingerend gedeelte van het lokale wad.
Daar aangekomen kunnen we met moeite bij de wal komen, daar het laagwater is en erg ondiep. Bij hoogwater kunnen er hier schepen met maximaal 2 meter diepgang uitgetakeld worden. Ik loop over de werf op zoek naar het kantoor, niet te vinden. Vraag een Engelse dame of zij weet waar de office is en ze zegt; ik wijs het wel even. We lopen naar een oude fabriekshal met grote stalen deuren en de dame zegt; bonk hier maar op de deur.
Dat doe ik dan maar. Het duurt even en dan hoor ik iemand naar mij roepen. Ik zie niemand tot ik omhoog kijk, waar een dame uit het raam hangt, die me vraagt wat ik moet. Ik vertel dat ik informatie wil over het stallen van de boot voor de winter. Ze komt naar beneden, drukt me een stenciltje in de hand met de tarieven en zegt de rest van de informatie kun je op internet vinden. Erg onpersoonlijk, ik loop dan ook met ontevreden gevoel weg en denk ‘stik’. We verglijken de tarieven met de andere aanbieders en ze zijn ook nog even duur ook. Geschrapt van het lijstje en op naar de volgende.
Wij varen met de bijboot binnendoor naar Faro. Het is nog wel een gezoek zo over het ondiepe water, maar het lukt. We leggen de bijboot volgens de regels in de jachthaven aan de steiger en scoren nog even koffie voor maar liefst 60 cent per kopje bij de jachtclub. En dan gaan we met het busje naar het winkelcentrum.
Als we terug aan boord zijn moeten we nog wel wachten op het tij, want de vloed loopt nog en we moeten de eb mee hebben. Het stroomt hier hard. Als het tij gekenterd is, verlaten we de mooring van Pim en zeilen met een zwakke wind richting Culatra. Het kost een paar uur maar we hebben geen haast, het is zo’n 7 mijl.
Daar weer geankerd, in de boot gerommeld en de boel weer opgeruimd. Nu de gasten weg kunnen we alles weer herinstalleren zoals we dan doen als we met z’n tweeën varen. De volgende dag deze klus afgemaakt. Albertien loopt door alle voorraden en ik ga overboord. Het is erg warm en het water is nu 20 graden, kan net lijden. Snorkel op en het schip van onder schoongemaakt. Altijd weer een hele klus, maar ook fijn dat is weer klaar. Daarna komt ook Albertien te water en zijn we beide weer fris.
Dan horen we dat Pim met een opstapper weer terug is. We nodigen ze uit voor het eten en om bij te kletsen. Het is weer een gezellige avond.
Albertien heeft haar terugreis geboekt. Ze gaat tien dagen voor mij uit en kan zo naar het feest dat zus Janke en partner Matthé geven op twaalf september.
We besluiten uiteindelijk de boot in Lagos op de kant te zetten. Dat is weliswaar iets duurder dan bij Portimao, maar de organisatie is hier professioneel en het is vlakbij eet- en watersportzaken.
We liggen hier tussen diverse Nederlandse schepen zo ook een boot uit Rotterdam. Verder dan zwaaien kwam het tot nu toe niet. Dus ben ik er vanmorgen maar eens heen gevaren en heb een praatje gemaakt. Het zijn leuke mensen met eigen verhaal ik nodig ze uit voor een happy hour bij ons aan boord. Dat vinden ze erg leuk. Wij gaan eerst nog naar het eiland wat wandelen en lunchen bij het visrestaurantje waar je voor weinig geld lekker kan eten. Samen met veel lokale mensen is het er gezellig en druk. Ook de mensen zelf zijn erg druk met hun manier van praten.
Daarna terug naar de boot om de afspraak met de buren na te komen. Marianne en Henk zijn interessante mensen. Ze hebben al langer in de Middellandse zee rondgevaren en vertellen leuke wetenswaardigheden over dat gebied. Ze geven ons goede tips. Alleen is het al wel een paar jaar geleden dus is er waarschijnlijk wel het een en ander veranderd. Verder gaat het gesprek over de rijkdom in de gotische tijd waardoor er in die tijd zoveel kathedralen gebouwd zijn. Henk is econoom en verteld dat het in de middeleeuwen een rijke tijd is geweest voor de bovenlaag en dat er nog steeds niet echt duidelijk is waarom dat plots is gestopt. Volgend hem heeft dat iets met de herwaardering van valuta te maken.
Inmiddels is het maandag 31 augustus we wilden vandaag naar Villa
Real de Sant Anthonio aan de Spaanse grens varen, maar er is geen spat wind. Bovendien horen we dat Maru met Babette en Irwin naar Culatra komt, dus stellen we het vertrek uit. We gaan vandaag met de ferry naar Alhao, een plaatsje hier vlakbij, om inkopen te doen en toch nog weer ook hier een werf te bezoeken. We overwegen nog even om met de bijboot te gaan, maar Albertien ziet dat niet zo zitten.
Het plaatsje is niet zo bijzonder en de werf is te rommelig. Daar de boot achterlaten worden we niet blij van. We zien er van af. We slenteren nog wat rond, drinken een biertje en nemen de ferry van 17.15 terug naar Culatra.. Vanwege het springtij met een verhoging we kunnen nog net met droge voeten aan boord van de ferry komen. Bovendien waait er een harde westenwind op dat moment, daarom zijn we achteraf blij dat we niet met de bijboot naar de wal zijn gegaan.
Terug aan boord van Zeezot, die lekker aan haar anker ligt te rukken, kunnen we even uitpuffen van de onderneming. We rommelen nog wat aan boord en dan is de dag weer om.
Gisteren zagen we al dat het schip Aurora vlak bij ons is komen ankeren en we kennen de mensen al van eerdere ontmoetingen samen met de Bull. We nodigen Johan en Millie uit voor koffie de volgende ochtend om bij te kletsen. Daarna willen we naar het eiland en dan zien Insim liggen. Dat is een schip dat ik al eens op Curaçao ontmoet heb. We gaan even een praatje maken en moeten aan boord komen. We halen herinneringen op over die tijd, erg leuk.
Intussen is de Maru van Irwin en Babette ook binnen gelopen en gaan we die verwelkomen. Ook die kennen we van de onze reis naar de Cariben. Aan de wal komen we die dag niet, want Babette en Irwin komen eten. Het is weer erg gezellig en we hebben veel stof om over te praten, nadat we elkaar begin mei bij hun thuis op Volendam ontmoet hebben. En ook deze dag en avond vliegen voorbij.
Woensdag, drie dagen later dan gepland, vertrekken we naar Ayamonte. We willen de oostelijke uitgang uitvaren bij het eiland, zoals de vorige keer toen we hier waren. Maar het is nog steeds springtij dus extra laag en als we bij de doorgang komen ligt die bijna droog. Dat gaat hem niet worden. Ook niet met een Ovni, we hebben wel minimaal 90 cm water nodig. Nu moeten we als de bliksem naar de westelijke uitgang, we hebben nog een uurtje eb mee, dan kunnen we er daar uit.
We halen het net op tijd. Met het kenteren van het tij varen we de ingang uit en dat is maar goed ook, want het kan hier vijf mijl stromen en dan tegen de wind geeft dat een zeer rommelige zee. Nu gaat het echter goed. De zeilen hebben we intussen al gehesen. Het is aan de wind, maar wel een bezeilde koers en zo leggen we de 26 mijl vlot af. Als voor de rivier van Ayamonte komen loopt de stroom een uur voor hoog nog hard naar binnen en trek de boeien onder water. We gaan alleen op de genua, anders vliegen we de haven voorbij. Het laatste stuk doen we op de motor. We schieten de ingang binnen en kunnen daarna rustig een box in de jachthaven opzoeken, dat gaat allemaal perfect. Er stroomt door de haveningang een rivier naar buiten en die stroom kan je nog wel eens verrassen.
Nu we gaan we meteen schoonschip maken. Beddengoed en kleding wassen, schip helemaal schoonmaken en afspoelen. Dat ziet er allemaal prima uit en het gekke is dat het water hier niet gechloreerd is, wat in Spanje en Portugal eigenlijk altijd standaard is. Dat doet ons besluiten de watermaker te reinigen en te conserveren voor de winterperiode op de kant. Dan is dat al vast maar gedaan.
We gooien de tanks weer vol met lekker water, wat fijn. Alleen als we de volgende dag nog een wasje willen doen, merken we dat er weer volop chloor in het water zit. Dat was dus gewoon mazzel gisteren. We blijven nog een paar dagen plakken in Ayamonte. Het is een leuke plaats en in een haven liggen is af en toe erg makkelijk.
Bovendien is er een groot feest hier en het duurt 4 dagen, dat belooft wat. De eerste avond gaan we naar de opening. De plaatselijke fanfare blaast zich een slag in de rondte. Daarna lopen alle mensen naar het festival terrein waar allemaal kermis attracties zijn en heel veel horeca tentjes waar van het begin tot laat in de nacht mensen zitten te eten en drinken. De volgende dag maken we kennis met de bemanning van Long John Silver, ook een OVNI en dus wisselen we bootwetenswaardigheden uit.
Albertien kan haar doos sherry, waarvan ze dacht dat het witte wijn was, eindelijk cadeau doen aan een Duits schip dat er helemaal blij mee is.
Kunnen ze weer “ein Anleger trinken”
Na een paar dagen willen we verder. We gaan de rivier op zo’n 20 mijl naar twee dorpjes die tegen over elkaar aan de rivier liggen. We zeilen de rivier op met alleen de genua.
De rivier meandert door het landschap. Hoe verder we naar binnen komen, hoe hoger de bergen en hoe warmer het wordt. Er liggen verder op de rivier overal schepen aan moorings met name veel Duitse en Engelse. We vragen ons af of de eigenaars hier blijven plakken en misschien wel aan boord wonen. Gezien de prijzen aan de kust ook wel te begrijpen. Maar om hier nu altijd te verblijven daar zou ik niet blij van worden hooguit voor drie winter maanden en dat lijkt ons dan nog lang.
Als we bij de plaatsjes Alcoutim (Portugees) en Sanlucar de Guardiana (Spaans) op deze grensrivier liggen horen we het tijdsverschil. Doordat het Portugese plaatsje om twee minuten voor het uur de klok van de toren 9 uur, dus negen keer slaat en om 1 min. voor het uur de Spaanse klok 10 keer slaat dan om 1 min. over het herhaald de Spaans klok die 10 keer en vervolgens om 2 min. over de Portugese klok weer 9 keer. Weet u nog hoe laat het is ??
De volgende dag bezoeken we beide plaatsjes met de bijboot, nadat er eerst een cruiseschip vlak langs komt varen. We schrikken ervan, wie had dat gedacht op deze rivier? Dan wordt ik ineens aan geroepen; ‘He are you Joep?’ Het blijkt de boot Plain Song te zijn, waar we op Fayal, Azoren naast gelegen hebben. Wat een toeval. Het wordt een korte ontmoeting, want zij hebben een afspraak en wij zakken op tij de rivier weer af. We kunnen pas anker op nadat we een hoop troep voor de boot bij de ankerketting verwijderd hebben. Dit keer op de motor, want de wind is tegen. We varen rustig de rivier af, zodat we niet te vroeg aan het eind van de rivier zijn en met een sterke stroom in de haven van Vila Real de Santo Antonio te moeten afmeren. We komt helemaal goed uit. We gaan de stad verkennen en doen wat boodschappen. Het is druk in het centrum, ondanks dat het zondag is. Het is het laatste vakantie weekend. Er is een groot feest met optredens en een groot vuurwerk aan eind van de dag. Wij liggen weer eerste rang en hebben een mooi uitzicht op het vuurwerk.
Het is inmiddels maandag en we gaan weer richting Culatra omdat Albertien vrijdag naar huis vliegt vanuit Faro. Er is in de vroege morgen nog geen wind maar die komt meestal om een uur of 12 alleen deze keer niet. We hebben de hele weg op de motor gevaren. Dat is jammer maar je kunt niet alles hebben in het leven. Bij binnenkomst ligt daar de Moondance. Aan Alison en Jim hebben we indertijd in Coruna onze lego uitgeleend, omdat ze hun kleinzoons aan boord hadden. We borrelkletsen even bij en nodigen ze uit om de volgende dag bij ons te komen eten. Het wordt een variant op een Captains diner.
’s Morgens eerst naar het eiland. Afval dumpen, nog wat inkopen doen, daar wat rond gelopen en dan weer terug naar de boot. Albertien begint al spullen te verzamelen voor als ze naar huis gaat. Ze worstelt door de kleding kasten om alles klaar te leggen wat mee moet voor de Nederlandse winter. Aan het eind van de middag de boel klaar gemaakt, om onze Engelse gasten die we uitgenodigd hebben voor het eten te ontvangen. Het wordt een gezellig avond. Zij hebben al een paar jaar in de Middelandse zee rond gevaren en weten ons veel wetenswaardigheden te melden over de landen, ankerplaatsen en havens.
Woensdag Zeezot verder opruimen en dan ’s middags met de Engelsen naar Olhao met de ferry. Daar los van elkaar rondgewandeld. Nog wat spullen gekocht en dan weer met de ferry naar Culatra. Nog even nagezeten bij Jim en Alison. Zij gaan morgen richting Gibraltar om daar hun schip te stallen voor de winter.
Vandaag varen we richting Faro. Inmiddels de tassen klaarmaken voor Albertien. Er is geen wind, dus rustig op de motor naar Faro. Daar de mooring van Pim weer op gepikt en later met de bijboot naar de stad. Bus en trein tijden opgezocht voor als ik naar huis vlieg over twee weken. Nog even rond gelopen, een ijsje gescoord en dan weer terug naar de boot.
Vrijdag 11-9 het is zover. Om 6.45 loopt de wekker af en Albertien moet naar het vliegveld. Ik ga mee om te helpen sjouwen van de tassen. We nemen nog een afscheidscappuccino op de luchthaven en dan gaan we uit elkaar. Ik ga nog even shoppen.I, heb motorolie nodig voor de boot en verf dat lukt allemaal. Als ik weer aan boord ben, schrijf ik dit stukje even bij.
In de loop van de middag vaar ik weer naar Culatra, omdat ik daar leuker lig dan bij Faro. Ook hier dunt het uit. Er zijn minder boten dan de afgelopen dagen dat we hier gelegen hebben. De dag er op vertrek ik al op tijd naar Albufeira of Portimaio. Wanneer ik bij Albufeira ben neemt de wind flink toe zodat ik hier de haven op zoek.
Het is 13.30 als binnen ik loop en een plekje toegewezen krijg. Als de boot ligt ga ik de motorolie vervangen als voorbereiding voor als ik op de kant ga en de olie moest toch al vervangen worden. Daarna de was doen en te drogen hangen Dat gaat mooi snel. Want omdat het stevig waait is het zo droog. En dan het stadje in, rondgedwaald door alle straten waar het nog behoorlijk druk is zeker nu het etenstijd is.
Ik kan mijn draai niet vinden en ga terug naar de boot. Daar lekker in de kuip gezeten met een glaasje en een hapje en live muziek vanaf de kant, precies op een aangenaam niveau.
De volgende dag door gevaren naar Portimaio daar liggen Babette en Irwin voor anker. Ik anker bij ze inde buurt, gooi de bijboot er in en ga bij ze op bezoek. Het wordt een uitgebreid bezoek met een diner er aan vast. Uiteraard hebben we veel bij te praten over boten en werven. Ze vertellen dat hier op de kant een toplekkere pasteleria zit met top lekker gebak daar gaan we morgen koffie drinken en dan gelijk bij Lidl boodschappen doen. Natuurlijk nodig ik ze dit keer uit voor het eten. Verder haal ik de zeilen van de boot. Irwin helpt ze opvouwen en ik ruim de zeilen op in de boot. Weer een klusje geklaard.
Er komt veel wind aan voor de komende dagen, dus vaar ik de boot naar Alvor waar ik mooi beschermt binnen kan liggen tussen de zandbanken. En als het plaatsje bezoek met de bijboot kom ik de boot J&B tegen van Jan en Baukje. Ik ken ze al van verhalen en ga er even langs om kennis te maken. Het is een leuke ontmoeting, zeker na de verhalen die we al over elkaar gehoord hadden. Ik nodig ze uit voor happy hour bij mij aan boord. Helaas gooit het weer roet in eten, het begint te regenen. Ik heb daarna nog de buren van de K’dans uitgenodigd voor happy hour. Ze komen ondanks de regen toch over. Het zijn nieuwe vertrekkers die van plan zijn 5 jaar er tussenuit te trekken. We wisselen veel wetenswaardigheden uit. Weer een geslaagde happy hour.
Vandaag wordt het plan; de boot op te ruimen, technische dingen aan keerkoppeling en tanks controleren. De boot doorzoeken naar een verstopte harddisk. Nou ik ben de hele boot door geweest maar niet te vinden. Een volgend keer toch maar opschrijven waar ik soms dingen opberg. Om 17.00 uur komen Jan en Boukje langs. Het is zo waar even droog. We hebben bijna nog geen regen gehad maar vandaag trekt een depressie over met zuidwesten wind en regen. Ik hoor over reizen die Jan en Baukje gemaakt hebben, ze varen regelmatig de oceaan over. Of vanuit Lagos, hun thuishaven, naar Schotland. Het zijn ondernemende mensen, leuk om te horen hoe ze ervan genieten.
Het is donderdag inmiddels ik maak nog een kletsje met K’dans. Ik drink er een bakje koffie en dan komt het verhaal op SSB. Dus de kortegolf radio met praktor modum ze hebben die maar het werkt niet. Ik ga nog even met de radio en computer aan de slag, maar krijg ook zo gauw niet voor elkaar. Jammer had ik dat gisteren geweten, dan hadden we er de hele dag de tijd voor gehad. Maar nu wil ik naar de haven om alles met zoet water te spoelen en op te ruimen voor de winter stalling want ik weer niet of dat op de werf lukt.
Het wordt een dag van hard werken, want alles moet zo veel mogelijk klaar. Aan het eind van de dag nog even een happy hour bij Johan en Millie, waar ook de mensen van Juanita, Ria en Paul komen. Het is een gezellig samenzijn met vooral heerlijke Gamba’s die Johan gebakken heeft. Morgen vertrekken Johan en Millie naar Madeira. De anderen gaan binnenkort naar huis en ik ga uit het water en op de werf.
Het worden nog een paar dagen van hard werken. De boot opruimen en grote delen schilderen, dus weer werk te over. Ik heb de schroefas er uit gehad om een stukje in te korten, zodat die misschien nog iets minder trilt bij hoog vermogen. Al hoewel het erg meevalt, maar alles wat te verbeteren valt moet je gewoon doen. En zo verstrijken de dagen. Af en toe helpen de franse buurman en ik elkaar een beetje met klussen waar je net een hand extra nodig hebt. Ons engels is allebei niet top maar we begrijpen elkaar en daar het om.
En dan vlieg ik naar huis. Het zeilen is klaar voor dit jaar. Volgend jaar zien we wel verder waar we heen gaan.
Groet van Albertien en Joop, nu niet meer aan boord Zeezot.
Voor foto’s kun je naar onder staande site.
http://picasaweb.google.com/syzeezot