Alaska here we come!!

Om 21.30uur op 13 juli landen we op de airport van Juneau daar pakken we een taxi naar de jachthaven. Agnes staat ons al op te wachten. Het is een hartelijk weerzien naar zo’n een lange tijd en we hebben veel bij te praten.De volgende morgen gaan we eerst de stad verkennen. Het is zondag nog erg rustig toch liggen er al twee cruiseschepen in de haven.

Na rondgekeken te hebben, doen we nog de laatste inkopen en dan gaan we de komende 10 dagen op weg om met de boot Alaska te verkennen. De eerste tocht gaat naar een baai,Tracey’s arm cove,  25 mijl zuid van Juneau om daar te ankeren voor de nacht.

Onderweg zien we onze eerste ijsberg. Dat levert mooie foto’s op, want het licht is goed. Op de ankerplaats zet Don een paar krabpotten uit om te kijken of wij er een paar kunnen scoren.  Dat lukt de volgende morgen zit er 1 in de korf. De korven gaan weer te water want we komen vanavond hier toch weer terug. En dan gaan we naar de zuid en noord Sawyer gletsjers in Tracey arm. Het is een mooie tocht. Onderweg vaart Don de boot met de neus in een waterval. Wat een schone boot en leuke foto’s oplevert.

Wel raar om midden in de zomer in je t-shirt tussen de bergen te varen over water waar ijs op ligt en waar her en der watervallen van het smeltende ijs naar beneden komen. Als we dichter bij de gletsjer komen wordt het veel kouder, de kou straalt er af. Dus trui aan en later jas aan en muts op brrr….  We varen tussen de ijsschotsen door tot dicht bij de gletsjer. Het kraakt en er vallen stukken ijs naar beneden. Heel apart om daar zo dicht bij in de buurt van te zijn.

Er drijft veel ijs bij deze gletsjer en er vallen een paar kleine stukken naar beneden, maar er gebeurd verder weinig. We varen een stuk terug naar een iets kleinere noord gletsjer. Terwijl we daar rond dobberen vallen er regelmatig brokken af. En dan als we er behoorlijk dichtbij zijn, dondert er met een hoop lawaai een groot stuk van de ijswand in het water wat een vloedgolf van 2 meter oplevert. Best wel even spannend. De boot meteen met de kop de golf in gestuurd en dat  gaat allemaal perfect. Dat was wel bijzonder om dat mee te maken.

Als we wat van de opwinding bekomen zijn valt er een nog groter stuk af met een hogere golf. Deze keer lukt het niet om de kop in de golf richting te sturen, maar de kont wel. En ook nu gaat het goed. Deze golf zwakt gelukkig snel af van 4 meter naar 2 als ze bij de boot komt. We gaan na al deze opwinding terug naar de baai om te ankeren. Het hier altijd weer zoeken om een plekje te vinden waar het niet te diep is. De zijkanten zijn erg stijl en het zomaar 30 meter diep. Natuurlijk gaat Don de krabpotten checken. Er zitten helaas alleen maar vrouwtjes krabben vol met eieren in en die mogen weer terug het water in om de krabbenstand op peil te houden.

Na een rustige nacht gaan we weer anker op en varen naar een fjord met de naam Ford Terror , dat belooft wat. Je kan er alleen maar naar binnen met doodtij. Wat betekent op het moment dat getijden wisselen van hoog naar laag of andersom omdat het water dan even stil staat. De stroomsnelheid met eb kan hier in het voorjaar als het ijs smelt en de watervallen heftig zijn wel oplopen tot 15 knopen. Wanneer we bij de doorgang aan komen, zijn we nog te vroeg en moeten een half uur wachten tot de stroom stopt. Wanneer we door de nauwe opening zijn, zie ik een zwarte beer met twee jongen de berg op klauteren. Een mooi gezicht om die beesten in het echt te zien rondscharrelen.

Aan het eind van de fjord vinden we een mooie ankerplek waar we  met het anker voor en een lijn aan de achterkant aan de rotsen vastliggen. We hebben nog wel voor we ankerden een garnalen korf met wat aas in 40 meter diep water geplaatst. Die we de volgende dag weer opvissen met  50 grote garnalen, een soort gamba’s, er in, dat wordt weer smullen.

Gisteravond nog een wandeling gemaakt op een strook land aan de voet van een berg. Gewapend met pepperspray, toeters en een flairgun tegen de beren lopen we toch wat gespannen rond, maar we kunnen de benen even strekkenen dat is wel lekker. Als we terug aan boord zijn worden we geplaagd muggen en vliegen die bijten dat wordt binnen zitten. De temperatuur daalt vanavond behoorlijk dus dat is niet erg. Tot  nu toe hebben we prachtig weer.

De volgende dag gaan we naar een grote gletsjer 20 mijl verder op. Hier liggen hele velden met drijfijs met ook hele grote brokken blauw ijs er tussen. We slalommen er tussen door en komen erg dicht bij de imposante gletsjer. Nu vallen er wel kleine stukken naar beneden maar geen grote brokken waar we op hoopten. We blijven er een uur rondhangen en geven het dan op. Het zoeken naar een ankerplek  heeft deze keer wat voeten in de aarde of eigenlijk geen anker in de grond. Op de uitgezochte plek is het of te diep of te rotsig en de kant te stijl.

We gaan terug naar de eerste ankerplaats. Ook omdat Agnes in haar hand gestoken is, waar ze veel last van heeft. We weten dat er in die ankerplek een boot is met een arts aan boord. Gelukkig voor haar heeft hij wel de juiste medicijnen. Het is inmiddels donderdag 18 juli we gaan vandaag naar een baai, Snud cove, waar veel beren zouden moeten zijn. Het is een eind varen, er staat een stevige wind en tegenstroom, dat geeft korte steile golven. We hosten en botsen er doorheen. Halverwege zakt de stroom weg en wordt het aangenamer om te varen.

Als we in de baai aankomen is in het hele gebied geen andere boot te bekennen. De zalmen springen om ons heen uit het water. We zetten eerst het garnalennet overboord en later twee krabpotten. Met de bijboot gaan we uit vissen op de zalm. We zijn een klein uur zoet zonder resultaat. Volgens mij liggen de zalmen helemaal in een deuk om ons gehengel. Helaas, het wordt van avond een kip kerrie maaltijd en geen verse vis.

We zien ook nog paar beren maar als we er met de bijboot naar toe varen verdwijnen ze in het bos. Dat is nou jammer, we hadden graag wat foto’s van ze gemaakt. Nog wat nakletsen en op tijd naar bed. Morgen vroeg uit 6.30 eerst krabpotten gelicht 5 stuks en een dikke zeester maar drie zijn zwangere vrouwen en die mogen voor het nageslacht zorgen en krijgen de vrijheid. En als we het garnalennet ophalen zitten er vier garnalen in en een hele zooi slakken die gaan allemaal overboord. En wij gaan weer op weg nu naar een baai die ver in het land naar binnen loopt. Deze baai, Red bluff bay, staat bekend omdat er veel beren zouden zijn. Ook komen een aantal kreken in de baai uit waar mogelijk zalmen omhoog zwemmen.

Aan het eind van de middag komen de beren te voorschijn en scharrelen langs de waterkant en door het gras al etende en zich niet aan ons in de bijboot storend. Even later komt er nog een beer te voorschijn zodat wij weer genoeg te kijken hebben. We zitten al borrelend eerste klas, want het beest is vlak bij de boot op de wal. We proberen nog een tijdje te vissen maar vangen niets en de garnalenkorf die uitgezet hebben blijft ook leeg. Dat is jammer, maar het kan niet altijd feest zijn. We spreken een paar andere Australiërs, die hier ook met een boot liggen en zij vertellen dat je goed zalm kan vangen bij de oude inblikfabriek.

De volgende morgen gaan we dat uit proberen,  en vangen 3 mooie zalmen. We verspelen er weliswaar ook 2 maar aan de 3 hebben voorlopig weer genoeg te eten. Dus stoppen we er mee en gaan op weg naar Hotsprings bay op Baranof island. Een tochtje van ongeveer 15 mijl. Als we er aan komen zien we dat plaats genoeg aan de steiger om af te meren. Hier kunnen we gewoon aan wal stappen en de benen strekken. Ook dat voelt weer heerlijk. We gaan eerst naar de hotsprings. Gloeiend hete poelen aan de rand van een waterval. Wel heel apart een hard stromende kreek met watervallen en dan op een paar meter afstand in een hete poel zitten. Als we gaar zijn gaan terug naar de boot en nemen een bad in het openbare badhuis met warm water uit de bronnen. 

Na de koffie wandelen we naar het bergmeer waar de waterval zijn oorsprong vindt. We proberen nog te vissen in het meer maar er liggen te veel bomen en takken op de bodem zodat de haakjes steeds vastzitten. Terug naar de boot hebben we een happy hour en proberen nog wat te vissen zonder resultaat en dan valt de avond en is weer een dag voorbij.

We hebben uitgeslapen en zitten daardoor laat aan het ontbijt daarna gaan we weer een wandeling maken want hier is dat mogelijk. Wanneer we terug zijn plukken we heerlijke bessen, Ze lijken op een kruising tussen bramen en frambozen. Ze heten salmonberries, omdat rijp zijn als de zalm de rivieren en kreekjes op zwem om te paaien. Overigens gaat de zalm daarna dood. Tijdens het zwemmen omhoog tegen de stroom en watervallen in verandert de vis van vorm. Waarom is een raadsel der natuur.

Na de koffie ga ik de boot cleanen. Er  landt een watervliegtuig altijd weer spectaculair. Als we weer aan boord zijn en ik bezig ben met de waterlijn van de boot schoon te maken, hoor ik een kreet hoor dat er een walvis in de baai zwemt. Nieuwsgierig klim ik op de boot om te kijken wat er te zien is. En ik sta nog maar net aan dek als de walvis met open gesperde bek naar boven komt om vis te pakken. Wat een geweldig gezicht zo’n groot beest te zien vissen daarna komt hij nog een paar keer boven maar niet meer met de bek open. Een magnifiek gezicht al waren we te laat voor foto’s. Daarna ook maar gaan vissen als een walvis en zeeleeuwen wat achteraf zeeotters blijken te zijn vis kunnen vangen. Dan moeten wij dat ook kunnen. En het lukt! Ik vange 5 cods en Don een zalm dus wat eten we vanavond ?? Nou ik weet het wel, verse vis, altijd weer lekker.

Al met al zijn we hier de hele dag blijven plakken en hebben ons best vermaakt. Tussen door nog wat lezen en zo is ook deze dag is weer om. Morgen gaan we naar de indianen ben benieuwd wat dat weer brengt. Vanmorgen, 22 juli (lang leve Hester!) al vroeg op. Ik heb niet zo goed geslapen vannacht en als ik toch wakker ben kan ik ook wel opstaan. Agnes was ook al op, ze had zich in de tijd vergist en heeft zelfs al een warm bad gehad. Ze verteld mij dat de zeeleeuwen, zeeotters blijken te zijn. Ik ga op onderzoek uit met de camera en maak foto’s en films van de otters. Het is een mooi gezicht die beesten te zien vissen.

We gaan niet naar de Indianen, omdat de verhalen over de rotsen bij de ingang onduidelijk zijn en de kaart Don niet voldoende informatie geeft. We gaan naar  Tenakee Springs, een van de kleinere gehuchten hier in Alaska. Het is een dorpje van niks maar kennelijk voor hier belangrijk en alleen over water te bereiken ondanks dat op een heel groot eiland ligt met meerdere dorpen. Zodra je het dorpje met lint bebouwing uit loopt sta je in een soort oerbos met overal omgevallen bomen en een hoop takken op de grond. Verder lopen is bijna niet mogelijk, maar goed het op zich een gezellig dorpje. Het heeft een echte haven met drijfsteigers en dat in middle of nowhere.

We maken een uitgebreide wandeling en bezoeken de bibliotheek. Ja je leest goed ze hebben in dit gehucht een bieb met free internet. Helaas is het lokale koffiehuis al dicht zodat we morgenochtend daar naar toe gaan om te koffieleuten met de locale bevolking en om boeken te ruilen.

En als we er dan de volgende dag komen is het gezellig druk daar. De dame die ons bedient vraagt waar vandaan kom. Ik zeg  uit Nederland, waarop  zij zegt mijn grootouders kwamen ook uit Nederland ene familie de Groot. Later gaan we bij het postkantoor stamps kopen en ook deze oudere dame stamt af van Nederlandse grootouders. Wat is de wereld toch klein.

Ook nu hebben weer een paar doelen op het programma. We gaan een vistrap bekijken, willen een zalm vangen, wat nog lukt ook, en dan naar een mooie ankerplaats. Daar gaan de crabpotten weer te water en dan is het diner time en natuurlijk staat er vis op het menu ZALM. We beginnen er al vissig uit te zien.

De volgende morgen blijken er 8 krabben in de potten te zitten, dat wordt weer een smulfeestje. Na het ontbijt gaan terug naar Juneau daar hebben we nog een paar dagen om de omgeving te bekijken en wat uitstapjes te maken. Als we onderweg zijn, zien we walvis spotters varen dat betekend dat er walvissen moeten zijn. We varen naar hun toe en zien dat Orca’s aan het jagen zijn vlak onder de kust. Het is bijzonder, dat van zo dichtbij mee te maken. Iedere keer komen ze van onder naar boven met de bek opengesperd om een hap zalm te verschalken. En dan duiken ze weer onder voor de volgende aanval. Na een tijd gekeken te hebben verdwijnen de Orca’s en gaan wij ook weer verder.

We moeten om een lang gerekt schiereiland varen met op de punt een echte vuurtoren die zie je hier niet zoveel. Aan de andere kant van het eiland gekomen zien verder op weer walvisspotters varen vlak bij elkaar, daar moet dus wat te zien zijn, wij er heen. We liggen een tijdje te wachten en zien dan bellen in het water en dan komen er een stel humbeckwalvissen naar boven met de bek wijd open om een hele school zalmen op te vreten. Wat een speciale manier van vissen. Ze duiken met en stel onder en gaan rondjes zwemen en blazen lucht uit waardoor een school vissen gedesoriënteerd raakt en dan is het vreten geblazen.

Een echt feestmaal en wat een fantastisch gezicht om te zien hoe zulke enorme beesten dat gezamenlijk organiseren. Het verhaal gaat dat een van de oudere wijfjes Walvis dit leidt met een soort fluit signalen. Wat een belevenis dat we dit mogen meemaken, helemaal te gek. Maar ook zij raken uitgegeten en dan is het verhaal over. Wij varen verder naar Juneau terug naar de haven.

Als we afmeren blijkt de boegschroef het te begeven. Misschien zit er wat in we weten het niet maar we kijken morgen wel. Zoals gezegd we hebben nog een paar dagen hier in de stad. Ja die boegschroef is toch wel fijn op zo’n waaibak, dus eerst op onderzoek uit hij draait wel 1 kant op maar te langzaam en de andere kant helemaal niet. Wat te doen? In het ijskoude water duiken laat je wel uit hoofd. We proberen de schroef met de hand van binnenuit te draaien maar het gaat erg zwaar. Is het de motor of de schroef?? We willen de motor demonteren, maar kunnen er niet bij. We proberen van alles en hebben uiteindelijk een gat in de vloer gezaagd om de motor er af te kunnen halen.

En als we die los hebben blijken dat de koolborstels versleten te zijn en de restanten tussen het anker vast te zitten dat wordt weer een leuke klus. We zoeken een reparatie bedrijf op via de stadsbus want in Amerika zit alles ver uit elkaar. Wij gaan daarna de stad verkennen het regent zowaar. We hebben nog steeds mooi weer gehad ondanks het feit dat we aan de regenkust van Alaska zijn.

De volgende dag is het mistig en regenachtig dus allerlei overdekte dingen doen. Dan knapt het weer, weer op en gaan Albertien en ik een toeristisch loopje door de stad maken. Op de laatste dag ga ik met Don en Agnes zelfs een berg beklimmen. Een tocht van 4 kilometer omhoog over een slecht zandpad met veel modder en al struikelend over allerlei boomwortels. Eenmaal boven is uitzicht prachtig.

Er is een restaurant en je kunt met een kabelbaan naar beneden ( ook omhoog maar dat is onze lol niet ) ook nog gratis als je voor tien dollar in het restaurant besteed. Dat doen we maar al te graag, een echte Amerikaanse hamburger. Albertien bekijkt het Alaska state museum. Nog een laatste avond aan boord en dan vliegen via Seatle  naar Chicago. Maandag we vliegen om 6 uur in de morgen, dus  om 4 uur opstaan. Na een kop thee worden we uitgezwaaid door een slaperige Don en Agnes en dan gaan we met de taxi naar het vliegveld.

 

Je kunt ons mailen op zeezotnl@hotmail.com

Groeten Joop en Albertien.

 

Ps Foto’s volgen nog maar wie weet staan ze er al op. http://picasaweb.google.com/syzeezot