Taipei, Taiwan
Onze vlucht heeft bij de start iets vertraging. Het is een lange ruk tot Bangkok, waar we er even uit mogen. Lang genoeg om de benen te strekken en opnieuw gecontroleerd te worden. Bij vertrek uit Bangkok moeten we minstens een half uur wachten voor er een plekje voor ons is om op te stijgen. Ons maakt het niet veel uit. We hebben de vertrektijden, maar geen aankomsttijden. We zien wel, gewend als we zijn aan ongeveer tijden met zeilen. In het begin van de middag zijn we in Taiwan. We drinken meteen een kopje heerlijke koffie, wisselen geld en dan zijn we klaar om Taipei in te gaan. Eenmaal buiten na waarschijnlijk minstens een etmaal in de diverse binnens, is heerlijk. Frisse lucht èn helaas stromende regen. We gaan met de bus naar Taipei en dat zal ongeveer een uur duren. Het hotel zou vlakbij het busstation moeten zijn. Tja en vind dat maar eens in de stromende regen. We vinden wel het hoofdstation. Dat is vlakbij en daar krijgen we een plattegrond, maar het regent nog steeds pijpenstelen. We wachten. Het blijft plenzen en we besluiten na een tijdje om toch te gaan. Gelukkig zijn de meeste trottoirs overdekt, dus al te nat worden we niet. Het is druk op straat, heel druk. Veel mensen, veel auto’s en nog meer scooters. Het hotel is prima (voor mij, Albertien, luxer dan ooit) en na een douche gaan we de straat weer op met een plu van het hotel deze keer.
Het wordt een dwaal wandeling door de omgeving. In deze buurt barst het van de zaken waar ze camera’s en muziekinstallaties verkopen. Allemaal bekende merken op de uithangborden. We eten in een lokaal tentje een soepachtig iets en dumplings gevuld met lente-uitjes. We gaan elders voor een kop koffie en dan is het wel bedtijd. Natuurlijk worden we om 12 uur ‘s nachts wakker. We blijven dapper liggen al voelt het als de morgen. Om 6 uur weer hetzelfde. Het lijkt ons te vroeg om op te staan en dan is het ineens kwart over tien en hebben we het ontbijt gemist. Dan maar een cappuccino met een wafel en aardbeien. Door een misverstand krijgen we één portie en dat blijkt meer dan genoeg voor ons beide. We gaan naar de Taipei 101. Dit was lange tijd het hoogste gebouw in deze contreien. Men wil ons in de metro hebben en wij willen met de bus, want dan zie je meer. Het duurt even voor we de goede bushalte hebben gevonden. We ontdekken dat zodra je met een kaart staat te schutteren er altijd wel iemand op je afkomt met de vraag of ze je kunnen helpen. En dat is fijn want de Chinese tekens zijn prachtig om naar te kijken, maar lezen lukt slecht. Verder dan herkennen van het uitgangsteken komen we niet. Er is weliswaar vaak een Engelse ondertiteling, maar die is summier en we kennen de stad nog niet. We lopen door een prachtig park en doen het toeristische ding hier. Met de lift omhoog naar verdieping 89 binnen 60 seconden met ploffende oren. Helaas is de 91 verdieping, waar je naar buiten kan, dicht. Het waait te hard. We krijgen een koptelefoon en daarmee een rondleiding. Goed idee deze start want zo krijgen we over- en inzicht in deze stad. Indrukwekkend is de balansbol die de toren in evenwicht moet houden als het hard waait. Verder vergapen we ons aan de ingewikkelde beelden die gemaakt zijn uit half edelstenen. Eenmaal buiten regent het weer en we vluchten, denken we, een winkelcentrum in. Het blijkt de jaarlijkse beurs in elektronica te zijn, dus Joop kan zijn kennis opvijzelen. We zijn aan het dubben of we hier een I-pad zullen kopen. Ze kosten ongeveer 520 euro hier. We besluiten het niet te doen, want nodig is het niet. Joop is helemaal weg van de nieuwe 3d hd TV van Samsung. Het beeld is scherp en helder. Wie weet in de toekomst iets voor ons. Hierna besluiten we naar een nachtmarkt in de buurt te lopen. Zo’n nachtmarkt is ook een van de aanraders hier. De straat is vol met winkeltjes, eettentjes, brommers en een paar mensen. Het is een oosters gedoe met veel westerse invloeden. Tot onze verbazing zijn er nauwelijks prullenbakken en is er ook geen troep. We worden wel bekeken, maar met rust gelaten. We eten vier verschillende kleine pannenkoekdoosjes gevuld met lente-uitjes, maïs, kadukiboontjes en appel met kaneel. Beide vinden we de eerst en de laatste het lekkerst. Daarna nemen we nog een portie sushi. Een luxe maaltijd voor 2euro pp. Koffie is hier iets goedkoper dan bij ons. Het is ontspannen om hier rond te lopen ook al is het donker. We gaan min of meer richting hotel. Nemen dan een bus en vragen hoe we bij het centrale station te komen met de volgende bus. Nou dat lukt niet. We moeten met de metro, al weten we zeker dat er ook een bus moet gaan. Onze wegwijster rust namelijk niet voor we de juiste metrotrap af gaan. De trap naar de metro gaat hier altijd eerst omhoog en dan naar beneden. Wij denken dat dit is omdat er dan bij heftige regenval geen water in de gangen loopt. Het kopen van een kaartje, in dit geval een penning is erg eenvoudig. Je kijkt waarheen je wilt gaan en dan staat daar het bedrag bij wat je moet betalen. Voor nog geen euro pp zijn we thuis. De volgende dag zijn we wel op tijd en merken we dat we gister aan het ontbijt niks gemist hebben. Het is bij KFC en flut. Enfin we hebben iets in onze magen. We gaan naar een 12 verdiepingen tellend warenhuis. Wat een drukte zo voor kerstmis. Dat wordt hier kennelijk ook gevierd want overal is kerstversiering te vinden. Programma voor deze middag, het is mooi weer en de zon schijnt, is lopend naar een tempelcomplex. Via een paar winkels, waar we handige dingen voor onderweg kopen, belanden we per ongeluk in een historisch deel van de stad. Het is een soort museumachtig iets met veel uitleg in het Chinees. De restauratie ziet er wat klungelig uit in onze ogen. Wel krijgen we een goede indruk hoe klein, druk en vol het hier vroeger geweest moet zijn. We vragen de weg naar de tempel. Wanneer we daar aankomen, is er net een dienst aan de gang en dat verhoogt door het gezang de atmosfeer. Veel Japanse toeristen hier. Mensen brengen allerlei soorten van offerandes. Bloemen, grote boeketten maar ook kleine schaaltjes met een paar bloemetjes of borden met eten, zoetigheid of met chips en cola. Verder loopt men rond met brandende wierook, zodat het er allemaal wat wazig uit ziet. De gebouwen zelf zijn prachtig kleurig met veel bladgoud. Ik vind het altijd wat raar voelen om rond te kijken op een plaats waar anderen aan het mediteren of bidden zijn, al is het nog zo mooi. We lopen verder en zijn nu in een wijk waar verder geen toeristen zijn, die vertrekken weer met de metro naar het centrum. Het gewone leven hier. Veel kleine winkeltjes, af en toe een soort kliniek en eettentjes. Het laatste stuk leggen we af met een bus. In de middag willen we naar een jade- en bloemenmarkt, maar als we in de omgeving aan komen en de weg vragen blijken die markten er alleen in het weekend te zijn. Wat nu?? We lopen wat rond en pakken dan een willekeurige bus. We zien wel waar we uitkomen, als het ons aanstaat stappen we uit. Het wordt de andere kant van de rivier. Hier zien we de eerste, grote reparatie en verkoopplaats van scooters. Het is werkelijk ongelooflijk hoeveel er hier rond rijden. Ze schieten overal tussen door en hebben eigen parkeerplaatsen. Onze neus achterna lopend komen we weer op een nachtmarkt. Deze markt vinden we leuker dan die van gisteren. De omgeving is gewoner, minder toeristisch dan en dat merk je aan de mensen en de winkeltjes. Mensen zijn over het algemeen zeer vriendelijk, vinden we . Er wordt veel gelachen. Ook hier proberen we een lokaal hapje. Dit keer is het een soort in olie gebakken pannenkoek met door het deeg alweer lente-uitjes. Het blijkt dat er nog een ei bij gebakken wordt, dan wordt de boel dubbel gevouwen en met een rood , gelukkig niet te pittig, spulletje bestreken. Het smaakt goed al is het erg vet. We belanden bij een aantrekkelijk, zij het piepklein terrasje. Hier werkt een jongen, die het heerlijk vindt Engels te kunnen praten. Hij is vriendelijk en haalt ons over om bij de cappuccino een sandwich te eten. De koffie is goed, de sandwich matig. Maar we zitten er goed en de wereld loopt en scootert aan ons voorbij. Dan lopen we door en vinden de bus terug naar het hoofdstation. Morgen is het alweer onze laatste dag hier. We vliegen om 12 uur ’s nachts, dus we hebben nog de hele dag. De bagage kunnen we in het hotel laten staan. We ontbijten toch maar weer in de KFC, maar nu mislukt het helemaal. De koffie is water, het broodje klef en de thee jasmijn, wat ik wel lust, maar Joop niet. Kortom we gaan nog ergens anders heen. Hier hebben ze lekkere koffie en heerlijke taartjes. Dus je snapt het, Joop komt goed aan zijn trekken, want ik ben nog steeds aan het lijnen voor zover dat hier lukt. Daarna trakteren we ons zelf op een massage van schouders en voeten. Met een halfbakken engels en handen en voeten gesprek komen we tot een deal. Voor omgerekend 12,50 euro pp krijgen we een voetenbad, een voet reflexmassage en een schouder- en nekmassage. Het voeten bad is heerlijk. De rest is goed en zelfs voor Joop af en toe pijnlijk. Onze schouders worden gemasseerd met een puntige elleboog. Het werkt wel maar fijn is het niet. Ook de voet massage is soms steviger dan lekker. Gelukkig voelen we ons erna allebei kiplekker en Joop kan z’n hoofd zelfs verder draaien dan daarvoor. Een goed begin van de dag dus; deze massage. Dan gaan we op aanwijzingen van de toeristeninformatie opzoek naar de bus richting het Palace museum. We vinden de halte, maar het is onduidelijk wanneer bus 340 komt. Volgens de infodame doet hij er vanaf het museum ongeveer 50 minuten over en ze hebben alleen de vertrektijden vanaf daar. Enfin we missen de eerste net ,denken we. We besluiten om dan toch maar met de metro te gaan. Het wordt een eindeloze zoektocht naar de ingang van de metro. We komen langs ondergrondse winkeltjes, waar ik mooie houten massage hulpstukken koop, maar de ingang vinden we niet. Als we er uiteindelijk denken te zijn is het minstens een kwartier voor de volgende bus vertrekt en gaan we weer bovengronds. We vinden nog steeds de bus aantrekkelijker. Tot onze ergernis rijdt hij er al en halen we de bushalte niet op tijd. Dan toch maar met de metro. Nu pakken we het anders aan en gaan via het hoofdstation, waar we eerst maar koffie en broodjes doen. Dan nemen we de metro en die gaat gelukkig op deze lijn een stuk boven de grond. We stappen uit op de aan gewezen halte en vragen voor we uitgecheckt hebben, waar we moeten zijn voor het museum. Foutje van de toeristen info, alweer. We moeten een halte verder zijn. Ook nu worden we vriendelijk geholpen en tot het goede perron gebracht door een jonge Taiwanees. Bij het volgende station aangekomen zijn we goed, maar kunnen we er niet uit. Het blijkt dat reizen tot deze halte duurder is en dan kom je zonder bij betaling het poortje niet door. Slim systeem. Met een hele horde schoolkinderen wachten we op de bus. Bus 340 komt voorbij en rijdt bijna leeg door met een gestresste chauffeur en een lange rij wachtenden. De volgende bus brengt ons, weliswaar met horten en stoten vanwege de rijstijl van deze chauffeur, op de goede plek. Een groot paleisachtig gebouw is dit museum. Het bevat veel Chinese kunst. Gedurende de oorlog met Japan hebben de Chinezen veel van hun erfgoed hier in veiligheid gebracht en nu blijft het tegen de wil van China in Taiwan, het andere China. Het organiseren van een koptelefoon heeft zoveel voeten in de aarde dat we er maar vanaf zien. Het barst hier van de groepsrondleidingen. Onze oplossing om zo ongestoord mogelijk rond te kijken is tegen de draad in lopen. Een groep passeert je zo sneller. Er is te veel te zien en na een poos houden we het voor gezien. Ons hoofd zit vol. Ik eet een heerlijke salade in het museumcafé en dan op naar de bus en de metro. We besluiten nog een keer naar de tweede nachtmarkt te gaan. Ondanks dat we met de metro zijn, vinden we die en ook ons koffietentje weer. Ook deze keer is de koffie goed en het eten te doen. Het vinden van de bus terug kost wat moeite omdat men ons met de snelbus wil hebben en die rijdt een andere route dan de bus van gisteren, blijkt achteraf. Zo weet ik dat ik niet in de war was, wat de richting betreft. We pikken onze bagage op bij het hotel. En gaan terug met de bus naar het vliegveld. Hier zijn we ruim op tijd en dat levert ons mooie raamplaatsen op. We hangen nog wat rond en dan is het tijd om te gaan. Helaas ben ik vergeten de schaar die we hier gekocht hebben uit de handbagage te halen. Die moeten we die dus achter laten. We trekken verder met goede herinneringen en zijn blij dat we deze ‘stopover” uitgerekt hebben. Op naar Australië nu met ongeveer 8 uur vliegen voor de boeg.
http://picasaweb.google.com/syzeezot