Vertrek uit Curaçao aangevuld met Carnaval op Aruba.

Eindelijk is het dan zo ver!

Nadat we eerst hebben gewacht op de onderzoeken die ,ik, Albertien zou krijgen en nadat ik in de wachttijd daar tussen even naar Nederland ben geweest. Ik wilde nog weer even mijn moeder bezoeken voor we de Pacific in zouden gaan.

Afgelopen dinsdag, 1 maart, kreeg ik de uitslag van alle onderzoeken. Alles is in orde, behalve een agressieve bacterie  in mijn maag. En die ga ik nu te lijf met een dubbele dosis antibiotica voor 14 dagen. Niet de meest gelukkig conditie om mee te varen, maar…. We zijn weer onderweg. Via een uiterst onrustig nacht  in Cruz baai, waar we zowat uit ons bed rollen door de swell, zijn we naar Aruba gevaren. Een heerlijke tocht. Goede wind en over het algemeen zon. Het laatste is niet echt handig als je aan de troep bent zoals ik nu. Helaas regent het pijpenstelen bij de aanvaart van het douanekantoor van Aruba. Bij het afmeren wordt Joop directief geholpen door een stel Venezualen, die daar met hun fruit- en groenteschepen afgemeerd liggen. Joop had zijn Zeezot-crew shirt aan en ik stond achter het roer. Tja zo’n man moet je wel helpen, vooral als hij zijn lijntjes anders legt dan jij gewend bent. Na de formaliteiten varen we door naar de Paardenbaai en ankeren dicht bij het strand toe af naast Antedon van Richard en Gera. We hebben ze indertijd in de Dominicaanse Republiek ontmoet en zijn samen naar de BVI gevaren. Daarna hebben we ze weer in Curaçao gezien .

Vandaag heb ik me op de schoonmaak gestort met behulp van onze nieuwe stofzuiger. Ja, ja we zijn overstag en we zijn er blij mee. Joop heeft diverse nieuwe spaken in onze vouwfietsen gezet. Er zijn er tot onze verbazing een aantal geknapt. Bij het vervangen ontdekt hij dat de binnen spaken over de buiten spaken zitten. Dus weer een klusje er bij en vier wielen omspaken.  Ook heeft hij bij de buren even geholpen met de vriezer. Er moest een nieuwe droger in. Geen idee wat dat ding doet. Al weet ik ondertussen wel dat het vaak een probleemveroorzaker is.

Afgelopen week hebben we zwaar zitten dubben hoe we nu verder willen gaan. De Rode Zee en het Suezkanaal zijn geen optie meer met al die kapingen. Onder Afrika door kan ook natuurlijk alleen komen er dan weer vele mijlen extra bij. Een andere optie is; wel naar Australie varen en dan via Japan en Alaska terug naar Noord Amerika en daar de boot op een trailer zetten naar de Great Lakes. Vervolgens kom je dan over de Hudson weer terug op de Atlantische oceaan.  Of dit jaar terug naar Europa en dan de Middellandse Zee op. We  komen er nog niet uit en besluiten eerst maar naar de San Blas eilanden voor de kust van Panama te varen. Zien we daar wel weer verder.

Ondertussen zitten we hier op Aruba midden in de Carnavals muziek. Of het nu muziek is of herrie daarover zijn de meningen verdeeld. Luid is het in ieder geval en een kakofonie, maar ook gezellig.

Aruba – Carnaval 2011

Ja, ja, we zijn overstag gegaan en hier gebleven om de carnavalsoptocht te zien.

Want om nu juist op die dag te vertrekken, terwijl het weer gunstig blijft de komende week, dat vonden we zonde. We hebben genoten van de schitterend beelden, weliswaar met oordoppen in tegen de knalharde muziek. Naar ons idee kampen de Arubanen in de toekomst met een gehoorsbeschadiging.Wij vonden de muziek zelfs met de oordoppen in hard. De beelden op ons webalbum spreken voor zich. We hebben zoveel foto’s gemaakt dat we naast de fotoserie Curaçao/Aruba voor de liefhebbers een Carnavals Album hebben gemaakt. De zorg, fantasie en financiën die voor die ze voor hun prachtige kostuums gebruiken is indrukwekkend. Oud en jong, wit en zwart met alle tussen tinten het doet er niet toe, iedereen doet mee. Langs de kant van de weg worden de dagen daarvoor al stoelen neer gezet en hele bouwsels gemaakt om de optocht vooral goed te kunnen zien en om als het even kan in de schaduw te zitten.

Volle koelboxen en bakken met eten gaan mee. En de drank vloeit er naast water rijkelijk, zowel aan de kant als in de optocht. Bij elke zichzelf ‘respecterende’ stoet loopt iemand mee met een karretje met ijs, water en rum of whisky. De stoeten worden afgewisseld door vrachtwagens waarop een band zit te spelen. Voor- en achterkant van zo’n wagen zijn behangen met enorme geluidsboxen. Kortom feest!!!!

Aruba bevalt ons deze keer veel beter dan de vorige keer. Er is geen swell, zoals toen en we hebben nu een goede plek om onze dingy achter te laten. Waardoor we onze fietsen mee kunnen. Want om een dingy met fietsen en al het strand op te trekken is geen doen. De kuststrook is vlak en dus is fietsen makkelijk, zelfs als je ze vol laad met boodschappen. Bovendien houdt het autoverkeer hier in tegenstelling tot Curaçao rekening met je.

We liggen hier vlakbij het vliegveld voor anker en de landende vliegtuigen komen voor je gevoel op ooghoogte voorbij. Het is lawaaierig, maar ‘s nachts is het stil.

Met de Antedon hebben we al weer menig gezellig uurtje door gebracht. Vandaag vullen we onze voorraad weer aan en morgenochtend, 9 maart, gaan we verder. 

Vanaf hier is het zo’n 700 mijl naar de San Blas eilanden. Onderweg moeten we langs de Cabo de Vela, die hier minstens zo’n ‘zware naam” heeft als Cape Finistère in Spanje. Er schijnen kruiszeeën te lopen en de wind haalt daar een knoop of 10 extra aan. Door de korte hoge golven zijn er al heel wat schepen plat gegaan of minimaal krijg je fikse golven aan boord. Spannend genoeg zo’n

voorruit zicht . En om met Joop te spreken: “We gaan het meemaken!”

Voor de foto’s zie: http://picasaweb.google.com/syzeezot