Aruba en Jamaica,
Aruba here we come, maak je borst maar nat! Nou die borst wordt hier alleen maar nat van het zweet. Alhoewel, het is hier een paar graden kouder dan op Curaçao. Ook het water is kouder. Buiten is het 28 graden en het water is maar 26 graden. We moeten gewoon door komen. We hebben geankerd in de Paardenbaai, na eerst ingeklaard te hebben in Barcaderabaai. We liggen een eind uit de kant en ook nog vlak aan de landingsstrip van het vliegveld. Spectaculair maar ook erg lawaaierig. Sinds we hier liggen, blaast de wind hard. Het is een kunst om droog met de bijboot aan land te komen door het over spattende water. We hebben natuurlijk ook hier een auto gehuurd om het eiland te bekijken. De stranden zijn mooi en het binnenland van het eiland vond ik niet echt bijzonder. Alleen de Oceaankust was mooi ruw met rots formaties van afgebrokkeld zandsteen. Ook waren er op sommige plekken grote ronde rotsen wat je bij andere eilanden van hier niet tegenkomt. Wat ons opviel dat het dorpje aan de oostkant wat ooit zeer welvarend geweest moet zijn, nu staat te verpieteren. Gezien de luxe van de huizen en straten hebben hier rijke mensen gewoond en gewerkt, waarschijnlijk bij de raffinaderij. Het eiland wordt met name door de Amerikaanse en ander strandminnende toeristen bezocht en daar is men dan ook helemaal op ingesteld. Maar je kunt op veel plaatsen nog met Nederlands terecht. Ja verder is het Engels, Papiaments en Spaans. Er wonen en werken veel mensen uit Colombia en Venezuela. Op de ligplaats liggen maar twee Nederlandse jachten de rest is Canadees of Amerikaans. Op het andere Nederlandse schip zitten drie knullen, die wel van een feestje houden. Onlangs kwamen ze van een avondje stappen thuis en gingen aan boord nog even gezellig muziek draaien. Dus om twee uur ‘s nachts schalt Boudewijn de Groot knalhard over het water (Hoe sterk is de eenzame fietser) nu is dat wel gezellig maar niet om twee uur ‘s nachts. Enfin, dat ging zo een half uur door en toen hebben we ze maar eens even bij de les geroepen met onze zeer felle schijnwerper. Daar schrokken ze toch wel een beetje van en de muziek ging uit. Wat bleek? Ze zaten zelf onderin de boot maar hadden de luidsprekers in de kuip vergeten uit te zetten. We hebben er een kleine week gelegen en dachten we hebben het wel gezien dus op naar Jamaica, reggae muziek van Bob Marley we gaan het ontdekken. Onderweg er heen treffen we een ruwe zee met hoge verwarde golven. Het is hier 3000 meter diep. Samen met een windkracht 5 geven ze een onrustig vaart. Maar het levert wel een 24 uur’s record op van maar liefst 184 mijl zonder dat de stroom meegeholpen heeft. Want die liep dwars op de vaarrichting en was alleen onder Aruba echt merkbaar. De tweede dag was het resultaat 162 mijl en nu is wind op. We varen op de motor, ik zit op wacht het is 05.00 uur en zit dit in de kuip te schrijven. Één van onze nieuwe speeltjes is een AIS radar van Nasa Clipper dat de grote schepen om ons heen in beeld brengt. We zijn bijzonder blij met het instrument. Als je nu een schip op je af ziet komen dan kun je al lang van te voren (25 mijl) zien of er gevaar van kruisende koersen is zodat je uit moet wijken. En vooral ’s nachts is op een hobbelige zee is het constant door de verrekijker loeren om te zien of een schip voor of achter je langs vaart een gedoe. De schepen komen nu al in beeld, terwijl ze visueel nog niet eens te zien zijn. We varen richting Port Antonio daar Kingstown te onveilig is door straat bendes. Er wordt dan ook afgeraden om dat te bezoeken. Maar de noordkust is veilig zegt men. We lijken de volgende dag op een slecht tijdstip aan te komen; om vier uur ’s morgens. Dus de rem er op oftewel drie reven in het grootzeil en de genua tweederde ingerold, maar helaas nog 7 knoop op het log. Inmiddels zijn we een ondiepte voorbij. Hoezo ondiep 25 meter maar ja daarnaast is het 1800 meter en we zijn met deze stevige wind bang voor brekende golven op de bank dus maar even een ommetje, en dan nog 20 mijl ruimwinds maar we gaan veel te hard. We halen grootzeil neer en met de genua nog een puntje uit zakt de snelheid naar 4.5 knoop dat scheelt tenminste een stuk al liggen we wel erg te rollen op de oceaan swell. We zijn nog te vroeg voor de haven maar durven in donker niet naar binnen dan maar slagen heen en weer maken tot het licht wordt. Eindelijk komt de zon op en kunnen we naar binnen en daar een anker plek gezocht en dan de spijker er in. Dan proberen we contact maken met de haven autoriteiten maar dat wil voorlopig niet lukken. Een van de redenen is dat de klok weer een uur verzet moest worden en dus waren ze nog niet wakker. Het kost veel tijd voor alles geregeld is mede door de tropische regenval die hier plaats vind en niemand de deur uit gaat, maar ’s middags om drie uur is het geklaard we nemen een lekkere warme douche op de jachthaven. Dat was langgeleden. Niet dat we niet douchen maar altijd met lauw water. We hebben de Engelse buren waar we gelijk me binnenkwamen uitgenodigd voor een borrel. We hadden ze ’s nachts op zee al gezien op afstand maar nu liggen ze naast ons voor anker. We hebben samen ingeklaard bij immigratie in het centrum van de stad waar het een drukte van belang is. Met overal luide muziek, het swingt wel lekker. Later als de Engelsen op borrel komen horen weer leuke verhalen over reizen. Zij kwamen van Isla Margrieta, Venezuela en waren daar de Orinoco rivier op geweest. Ze hadden geen enkel probleem met de mensen gehad, waren hartelijk ontvangen en hebben een mooie tijd daar gehad. De man is timmerman van beroep en gaat af en toe ergens werken meestal aan boord van schepen en speciaal van klassieke schepen. Zij is later opgestapt en reist met hem mee. Die nacht hebben echte tropische buien gehad. De bijboot was zo vol geregend dat het over de spiegel er uit liep. Het spoelde de hele nacht door onvoorstelbaar wat een water er is gevallen. Vandaag, het is inmiddels dinsdag 22 december ’09 zouden we het stadje gaan verkennen maar het heeft de hele dag geregend en de temperatuur is gezakt naar 25 graden. Je krijgt haast het gevoel dat je in Nederland voor anker ligt. Tegen de tijd dat we naar bed willen steekt de wind op uit westelijke richting. We liggen in de baai nu aan lagerwal. Om ons heen wordt geschreeuwd, want er zijn schepen aan het krabben. Ook wij beginnen te krabben. Dus actie! Ankerop en opnieuw ankeren. Natuurlijk giet het van de regen op dit moment, maar als we opnieuw geankerd zijn ligt het schip goed vast in de modderige bodem. Even waait het 35 knopen maar na een half uur keert de rust weer terug in de baai. Verder blijft het rustig vannacht en slapen we goed. Voor morgen voorspellen ze beter weer misschien kunnen we er dan op uit. En inderdaad is het de volgende morgen rustiger maar om uur of elf komt er een schip de haven binnen drijven met alle zeilen aan flarden en een motor die niet meer werkt. We hebben de mensen nog niet gesproken maar vermoeden dat zij de harde wind vannacht over zich heen gekregen hebben en niet op tijd de zeilen hebben kunnen weg nemen. Het is een triest gezicht zo een schip te zien binnenkomen.
Update van 31 dec.
Inmiddels hebben de mensen van het schip met de gescheurde zeilen gesproken. Ze deden een delevery. Het is de boot van een inwoner van Jamaica. Ze kwamen in de dezelfde storm terecht waarin ons anker ging krabben en een vliegtuig crashte door dat het van de baan afgeblazen werd. Was de wind in de baai 35 knopen op zee hadden ze 45 knopen gemeten. Een deel van de bemanning van het jacht dacht dat ze het wel konden handelen maar onderschatte de kracht van de wind en voor ze zeil konden minderen waren die al aan flarden geblazen. Vandaag hebben we een taxi gehuurd. Het plan was om met een stel Engelsen Jeff en Niki een auto huren. Dat leek niet zo duur, want het koste 45 $ per dag. Maar….met een borg van liefst 2000 $ USA dat vonden we wel te maf voor woorden. Het risico op schade met de slechte wegen en het roekeloze rijden van de medeweggebruikers vonden we te groot. Dus informeerden we bij een lokale taxi wat het moest kosten als hij ons rond zou rijden. Na wat onderhandelen werd dat 6000 Jamaica dollars of te wel nog geen 60 dollar incl. benzine en chauffeur nou de deal was snel gesloten. De man brengt ons op veel plekken onder andere bij watervallen en de Bleu Mountains, een bergstreek waar speciale koffie vandaan komt. Hij rijd ons over bergweggetjes waar wij niet zouden durven rijden. Een keer moesten we zelfs uitstappen om dat de gaten in de weg te groot waren om beladen doorheen te rijden. Het was een prachtige rit door veel bergdorpjes waar de lokale mensen leven en werken echt de moeite waard. Overal hing de was aan de lijn, want alle huisjes moeten schoon zijn met de Kerst. Daarna zijn we nog naar de Bleu Lagoon, een baai die wisselt van kleur al naar gelang het water zouter of zoeter is. We hebben bij een “yerkplace”j een lokale eetgelegenheid met barbeque prima gegeten. daarna nog even via het strand terug en dan zijn wij helemaal voldaan. We nodigen de Engelsen uit om bij ons een Kerstdiner te komen eten. De dame is vegetarisch zodat we ons topmenu aanpassen met de slimme truc van Albertien en het vlees in onze nasi schotel vervangen door tofu. Al met al met gebakken banaan en gebakken ei en satésaus smaakte het voortreffelijk en waren we allemaal tevreden en kunnen terug kijken op een geslaagde dag. Er is vandaag ook nog een Nederlandse boot binnen gelopen: Netjer van Jeroen en Silvia en het 9 maanden oude ketelbinkie Daan. Ja het is kerstavond je verwacht kerstliedjes en kerkgedoe maar wat horen wij keiharde disco en reggae muziek uit hele muren van boxen die ze opgebouwd hebben. Het gaat de hele nacht door tot het licht wordt. Ook eerste kerstdag geeft het zelfde gedoe nu ter ere van de kinderen nou die mogen wel oordopjes in. Wat een herrie! En ook nu gaat het weer door tot het de volgende dag licht wordt. Wij gaan babysitten dus passen we op Daan terwijl de ouders lekker samen uit eten gaan. Overdag is het opvallend rustig na die wilde nachten, het was tijdens die nachten wel gezellig op straat maar om nou de hele nacht in die luide muziek te moeten flaneren en waarom is ons onduidelijk. De tweede kerstnacht was de muziek veel minder hard en aangenaam om te horen maar nog steeds geen kerstliedjes of iets van die sfeer. En na deze aparte dagen komt het normale leven weer opgang. Het is inmiddels 29 december de verwachtingen voor het oud jaarsdag zijn ook weer het zelfde als kerst dus veel lawaai op straat. We hebben besloten met de boot Netjer om een andere baai of plaats op te zoeken zodat we samen een rustige jaarwisseling kunnen vieren en uiteraard met zelf gebakken oliebollen. Helaas de volgende dag als we willen vertrekken loopt er een hoge swell op de noord kust hier. Waarschijnlijk komt die vanaf de Noord Atlantische oceaan tussen Cuba en Haïti door gedonderd en geeft hier een hoge zee. En we wilden naar kleine baaitjes aan de noordkant van Jamaica maar die liggen nu niet beschermt dus gewoon wachten. Overigens onze plannen zijn weer eens gewijzigd. We gaan niet Guatemala. Dat zou 1100 mijl om zeilen zijn voor tien dagen en ook de rest van de reis ons onder druk zetten om te moeten varen ook met minder goed weer om op tijd in St. Maarten te zijn. Dus doen we het anders. We vinden het wel erg jammer maar soms gaat verstand boven graag willen. Nu we hier toch blijven liggen ga ik alvast oliebollen bakken en ze smaken weer heerlijk. Ook de andere zeilers mogen met ons mee genieten dus smullen maar.
Voor foto’s zie onderstaande website.
http://picasaweb.google.com/syzeezot
Albertien en Joop wensen iedereen een gezond en voorspoedig 2010 toe.